Het moet al een drietal jaren geleden zijn, toen we besloten om onze metalen honger te gaan stillen
bij
den Duits - zoals mijn grootvader de Teutoonse buren placht te noemen.
De Engelse Rock 'n' Roll grootmacht Motörhead ging in het immer vredige Merzig een optreden ten berde brengen op het - ondertussen ter ziele gegane - Rock Am Bach.
Ik trok de hondstrouwe BMW 740i in gang.
Tijdens de rit keken we - onder begeleiding van luidruchte Scandinavische Vikinggezangen - reeds uit naar de jonge rondborstige Germaanse deerne wiens lot het ging zijn ons de ganse dag van pils te voorzien - WEIRKENDAG zou het worden voor dat kind ocharme!
Drie uur later parkeerden we tegenover het Schwemlinger Hof in - wat had U gedacht - Schwemlingen. (net zoals het Lils Hof ook in Lille ligt)
De V8 vertoefde graag op parkings die voorzien waren van Bitburger ornamenten, de chauffeur des te meer.
Na een kwart vierkante meter schnitzel naar binnen te hebben gespeeld, schakelde de hoteleigenaar Andrea in ... het was zijn 94-jarige moeder
Andrea kon lekkere frisse Bitburger tappen zoals ik 'm nog nooit proefde.
Omdat haar terras gevuld was met bierzwelgend langharig tuig, waande zij zichzelf terug in de Offizierenmess op de Obersalzberg in Berchtesgaden in 1939.
Haar spataders moeten die dag een hel geweest zijn.
Vier uurs later had ze even tijd om te komen kennismaken.
Zoals steeds gebeurt het dat een Duitser plotseling veel vriendelijker wordt als je hem vertelt dat je niet uit Nederland komt, maar uit België. Het gemoed van Andrea schoot vol: vol weemoed vertelde ze over haar man zaliger die haar steeds wist te vertellen hoe mooi Antwerpen en België toch wel waren.
Hij zat tijdens de tweede wereldoorlog bei der Wehrmacht in Sankt-Niklaas.
Bijgevolg lapten wij ook het laatste flardje etikette aan onze laars, en werden de Hitlermoppen aangesneden. Totale Zerstöring & Wir brennen hier alles ab bis auf die Grund:
Duitse slagzinnen op Duitse bodem zorgen steevast voor animo.
Het was op die moment - toen de gemoederen iets hoger oplaaiden - dat er een zwarte BMW E34 M5 de parking opdraaide en zich naast de 740i parkeerde. De turbines schitterden in de avondzon en daar stapte ze uit.
De rondborstige Germaanse deerne die ons voor de rest van de avond van pils zou voorzien. Exit Andrea Alzheimer, enter Yvonne.
Het was een schitterende avond in de Saarvallei.
De dag daarna was het Motörhead time. Een Reichhaltiges Frühstück doet een kater onmiddellijk verdwijnen! De ochtendzon scheen op het terras waar we de vorige dag nog lelijk huis hielden. Het enige tafeltje waarvan alle 4 de stoelen nog intact waren, was gedekt voor ons.
Tussen de ondergespauwde hortensias gingen mijn blikken op zoek naar de E34 van Yvonne, maar de 740i stond daar moederziel alleen ...
Als je dan twee jaar later met je maten over vroeger begint te mijmeren, en één idioot van het gezelschap zegt dat ie nog zo'n M5 te koop weet staan, tja, wat doe je dan?
Ik trok de hondstrouwe BMW 740i in gang.
Te koop stond een M5 met een overload aan kilometers (310.000), pas opnieuw in de kleur gezet en redelijk goed onderhouden, met een Ringpakketje.
Knalrood aan de buitenkant, zwart leder van binnen, een kleurencombo waarmee ik wel kan leven.
Plus: Waarom genoegen nemen met een 3.6 als er een 3.8 bestaat?
Na een testritje heb ik de wagen onmiddellijk meegenomen voor een zacht prijsje.
Met een beetje geluk vond ik nog een originele E34 trekhaak (want een daily moet werken bij mij), en sinds een jaar verzorgt ie al mijn logistieke plannen.
Hierbij alvast enkele teaserkes.
